Ένα άρθρο αφιερωμένο στην τεράστια πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του UEFA Europa Conference League, μια στιγμή που νιώθεις πως του την χρωστούσε η ίδια του η μοίρα.
Η πορεία του Ολυμπιακού όλα αυτά τα χρόνια στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις, και κυρίως στο Τσάμπιονς Λιγκ, μοιάζει λίγο με βιντεοπαιχνίδι. Ένα παιχνίδι άνισο, που ξέρεις πως το επίπεδο της δυσκολίας είναι πολύ ανώτερο των ικανοτήτων σου, κι όμως εσύ επιμένεις να παίζεις γιατί θέλεις να δεις τι κρύβεται στην επόμενη πίστα.
Ο Ολυμπιακός, όλα αυτά τα χρόνια, μάχεται με δυνάμεις πολύ παραπάνω από τον εαυτό του, λες και μοιάζει στριμωγμένος στο περιορισμένων δυνατοτήτων ελληνικό πρωτάθλημα. Η δίψα του αυτή, αλλά και των οπαδών του, ῞να βγει αλήθεια ένα όνειρο τρελό῎, τον έχει φέρει πολλές φορές σε δύσκολες καταστάσεις, σε σημεία τα οποία η ομάδα δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί καθώς δεν της συμβαίνει συχνά εντός συνόρων. Κι όμως, καλούνταν να ανταπεξέλθει. Κι όταν, φυσιολογικά, αυτό δεν συνέβαινε, ερχόταν η απογοήτευση, η κατήφεια, η εξαγρίωση και, αρκετά συχνά, και ο εκμηδενισμός των πάντων.
Μια νύχτα με αέρα το μακρυνό 1999…
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Όλα όμως, για κάποιο λόγο, μοιάζουν σαν να ξεκίνησαν εκείνη την αποφράδα νύχτα της 17ης του Μάρτη, το 1999, όταν ο Ολυμπιακός με την βοήθεια 70 και βάλε χιλιάδων…
